Onderzoek wordt meestal uitgevoerd om iets over de gehele populatie te zeggen. Als de populatie erg groot is of oneindig wisselt (als gevolg van nieuwe aanwas en mortaliteit) is het zelfs niet eens mogelijk om ieder lid in het onderzoek te betrekken. Gelukkig is het ook niet altijd nodig om bij ieder lid uit de populatie de gegevens te verzamelen. Met behulp van de inferentiële statistiek kan er ook iets over de populatie worden gezegd als men slechts de gegevens heeft van een beperkt aantal leden van die groep. Deze groep noemt men de respons.

Voor het trekken van (statistisch onderbouwde) conclusies uit de gegevens is een minimum respons vereist. Dit is dus het minimale aantal onderzoekseenheden waarbij gegevens moeten worden verzameld. Als er iets meer zijn, is dat op zich niet zo erg, maar het mogen er ook weer niet heel erg veel meer zijn. (We gaan er hier niet verder op is, zie daarvoor steekproefgrootte.) Verder is het bekend dat niet iedereen die men vraagt (of ieder object dat men selecteert) daadwerkelijk aan het onderzoek deelneemt. Dit noemt men de non-respons. Op de een of andere manier is er vrijwel altijd sprake van uitval. Dit heeft tot consequentie dat er altijd iets meer personen (of objecten) moeten worden geselecteerd. Het geselecteerde aantal personen (of objecten) noemt men de steekproef.

Bij onderzoek is er dus eigenlijk altijd sprake van drie niveau’s: populatie –> steekproef –> respons. Het kan voorkomen dat de populatie en de steekproef precies met elkaar overeenkomen, of dat de steekproef en de respons met elkaar overeenkomen. Het is zelfs mogelijk dat de respons en de populatie met elkaar overeenkomen. In de praktijk zal dit echt zelden het geval zijn.